اجاره‌نشینی در ایران؛ بحران اقتصادی، تهدید اجتماعی
به گزارش تهران بهشت، متن یادداشت بهار طاهری به شرح زیر است:
اجاره‌نشینی در ایران دیگر تنها یک انتخاب سبک زندگی نیست، بلکه به یک بحران جدی برای میلیون‌ها خانوار تبدیل شده است. سهم بالای مسکن از سبد هزینه خانوار‌ها زنگ خطری است که نشان می‌دهد این بحران ابعاد فراتر از مسائل اقتصادی پیدا کرده و تأثیرات اجتماعی و فرهنگی آن نیز به شدت ملموس است. اما چه عواملی موجب شکل‌گیری این بحران شده و چگونه می‌توان آن را مدیریت کرد؟
اولین عامل این بحران تغییر در فرهنگ مالکیت و اجاره است. در گذشته، داشتن خانه‌ای شخصی یکی از اولویت‌های بزرگ خانوار‌های ایرانی بود. اما با افزایش بی‌وقفه قیمت‌ها، خرید مسکن برای بسیاری از خانواده‌ها به آرزویی دست‌نیافتنی تبدیل شده و اجاره‌نشینی به تنها گزینه موجود برای آنان بدل شده است. در کنار این تغییر، شکاف عمیق میان عرضه و تقاضا نیز نقش بسزایی در ایجاد بحران دارد. در حالی که تعداد قابل توجهی از خانه‌های خالی در کشور وجود دارد که می‌تواند وارد بازار اجاره شود، اما با توجه به ماهیت سوداگرانه بازار مسکن، این املاک از چرخه مصرف خارج شده‌اند و در دست عده‌ای خاص باقی مانده است. علاوه بر این، تورم بی‌پایان و رشد مداوم هزینه‌ها در بازار مسکن، حتی ساخت خانه‌های جدید را به پروژه‌ای بسیار پرهزینه تبدیل کرده است.
این بحران اجاره‌نشینی تنها محدود به اقتصاد نیست؛ تأثیرات آن به وضوح در ابعاد اجتماعی و فرهنگی نمایان است. افزایش اجاره‌بها موجب کاهش قدرت خرید خانواده‌ها در سایر زمینه‌های ضروری مانند آموزش، بهداشت و تغذیه می‌شود و همین امر آنها را به سمت فقر چندبعدی سوق می‌دهد. از سوی دیگر، این بحران باعث شده تا بسیاری از خانوار‌ها به مناطق ارزان‌تر و حاشیه‌ای شهر‌ها نقل مکان کنند که این امر مشکلات جدیدی، چون رشد سکونتگاه‌های غیررسمی، بحران زیرساخت‌ها و کاهش کیفیت زندگی را به دنبال داشته است.
وقتی بخش بزرگی از درآمد یک خانوار صرف اجاره می‌شود، احساس امنیت مالی کاهش می‌یابد و نارضایتی‌های اجتماعی افزایش می‌یابد. بحران اجاره‌نشینی در ایران دیگر فقط یک مشکل اقتصادی نیست، بلکه تهدیدی جدی برای ثبات اجتماعی است. برای کاهش فشار بر خانوار‌های اجاره‌نشین، باید از تجربیات جهانی بهره برد و سیاست‌های بومی و مؤثر را اجرایی کرد. اقدام سریع و مؤثر در این زمینه نه تنها وضعیت مسکن را بهبود می‌بخشد، بلکه موجب افزایش رضایت عمومی خواهد شد.
انتهای پیام/
ارسال نظر