کودکان پس از مردن به بهشت می‌روند یا ...؟

به گزارش تهران بهشت؛ سؤال: بچه هایی که در کودکی می میرند در عالم محشر به چه صورتی محشور می شوند؟ با همان سنی که مرده اند؟ ‌آیا به بهشت می روند؟ بر چه اساسی با آنها برخورد می شود؟

پاسخ: از قرآن و روایات می توان استفاده کرد که انسان ها در همان سنی که از دنیا رفته اند، محشور می شوند هرچند آیات قرآن به طور کلی به مطلب اشاره دارند ولی به ضمیمه روایات می توانند دلیلی بر موضوع باشند از باب نمونه به سه آیه اشاره می شود.

۱ـ بار دیگر در صور دمیده می شود ناگهان آنها از قبرها شتابان به سوی (دادگاه) پروردگارشان می روند. از این آیه استفاده می شود که با آخرین سنی که از دنیا رفته اند، محشور می شوند.

۲ـ «و اینکه رستاخیز آمدنی است، و شکی در آن نیست و خداوند تمام کسانی را که در قبرها هستند زنده می کند». این آیه هم ظاهرش این است که با همان بدن و همان سنی که از دنیا رفته اند محشور می شوند.

۳ـ آیه ای دیگری هم داریم که بر این مطلب دلالت دارد «روز قیامت روزی است که کودکان را پیر می کند». معلوم می شود کودک هم بین آنها وجود دارد که طولانی بودن روز قیامت که پنجاه هزار سال است باعث پیری آنها می شود.

اما روایات؛ در روایتی چنین می خوانیم «کما تموتون تحشرون» آنچنان که می میرید (و در سنی که از دنیا می روید) محشور می شوید.

در حدیثی از پیامبر اکرم(ص) آمده است:

روز قیامت موقع حساب، خداوند به جبریل دستور می‌دهد که بچه ‌های مؤمنین را به بهشت وارد کند (فرشته وحی آنها را به سوی بهشت راهنمایی می‌کند ولی آنان) دم در بهشت می‌‌ایستند و داخل نمی‌‌شوند، از پدران و مادران خود سؤال می‌‌کنند، فرشتگان پاسخ می‌ دهند که آنها مشغول حساب و اعمال خود می‌ باشند و مانند شما نیستند، آنگاه اطفال مؤمنان فریاد می‌‌کشند و گریه می‌ کنند، خداوند از جبرئیل سؤال می‌کند، و جبرئیل عرض می‌کند: خداوندا تو آگاهی، این صدای بچه‌ های مؤمنان است که بدون پدران و مادرشان وارد بهشت نمی‌‌شوند، در نتیجه خداوند به جبرئیل فرمان می‌دهد که از میان مردم دست والدین آنها را بگیرد و با آنها داخل بهشت کند.

این حدیث به روشنی وصراحت تمام گویای این است که کودک به همان سنی که از دنیا رفته، یعنی در سن کودکی محشور می‌شود.

در حدیث دیگر زراره می گوید: امام باقر (ع) فرمود: خداوند در مورد اطفال و کودکان مشیت و اراده ی (خاصی) دارد، خداوند کودکان و کسانی را که در فترت و نبود پیامبر مرده اند و سالخوردگان و پیرمردانی که در حال زوال عقل پیامبر را درک کرده اند و ناشنوا و لالی غیر عاقل و دیوانه و ابلهی که عقل ندارند، همه را در روز قیامت جمع می کند و هر یکی از آنها بر خدا احتجاج می کند، خداوند فرشته ای را بسوی آنان می فرستد که آتشی را روشن کند، سپس فرشته ی دیگری به آنان می گوید وارد آتش شوید، هر کس وارد آتش شود برای او سرد و سلام گردیده و او را به بهشت می برد و هرکسی تخلف و سرپیچی نماید داخل جهنّم می شود.

این روایت به خوبی استفاده می شود که هر کسی به وضع و حال دنیایی خود محشور می شود کودک در سن کودکی پیره مرد در سن پیری، لال ونا شنوا ودیوانه وابله هر کدام در وضعیت وحال خود وارد محشر می شود. در حدیثی آمده که کودکان مؤمنین به پدران خود و اولاد کفار به پدران خود ملحق می شوند و این مفاد قول خداوند است که فرمود: بِإِیمَانٍ أَلْحَقْنَا بِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ

به علاوه این که عقل و خرد اقتضا می کند که انسان در سنی که از دنیا رفته است محشور شود. زیرا بدنی که عصاره و فشرده همه بدنهای دوران عمر است در حقیقت همیشه با روح بوده و از هر جهت تناسب و سنخیت با آن دارد و روح تنها با آن می تواند (مأنوس) باشد و این مأنوسیت با آخرین لحظات عمر بدن بیشتر خواهد بود، لذا جا دارد که انسان در همان سنی که از دنیا رفته است محشور شود.

در نتیجه باید گفت که مردم در روز محشر و قیامت با همان سنی که از دنیا رفته اند محشور می شوند و اما بچه ها بعد از عبور از آزمایشی که درروایت زراره از امام باقر به آن اشاره شده است هر گروه به پدران خود ملحق می شوند.