کرونا و تغییر ساختارهای شهری
تهران بهشت؛اعلام رسمی شیوع کرونا در کشور یک ساله شد و از اسفندماه سال۱۳۹۸ تا اسفندماه ۱۳۹۹ آمار و اطلاعات زیاد و حتی متناقضی از نحوه انتشار، سرایت و شیوع این بیماری از سوی مسئولان -چه افراد متخصص پزشکی و چه افراد سیاسی- مطرح شده است. در ابتدا که موضوع این پاندمی جهانی، چندان جدی گرفته نشد و باور عمومی بر این فرض استوار بود که راه انتشار این ویروس از طریق سطوح مختلف مثل دستگیره در، صفحه‌کلید آسانسور و لبتاپ و گوشی و عابربانک، صندلی خودروها و وسائل اداری محل و کار و زندگی است و تا مدت‌ها فقط ضدعفونی سطوح و ابزار و وسایل حمل و نقل عمومی در اولویت اول نهادهای حاکمیتی و خدمات رسان و مردم قرار داشت. اما به‌مرور که انتقال ویروس از طریق هوا به قطعیت مطرح شد استفاده از ماسک و باز گذاشتن پنجره‌ها به‌عنوان راهکار اصلی توصیه شد.
اما سوال اصلی اینجاست که شهرهای ما چقدر آمادگی مقابله با شیوع بیماری‌های همه‌گیر و به‌خصوص کرونا را دارند؟
تغییر سبک زندگی
کرونا ویروس در همین مدت کوتاه، تغییراتی را در سبک زندگی مردم ایجاد کرده که بسیار قابل تامل است. تعطیلی مراکز تفریحی و فرهنگی باعث شده که نحوه پر کردن اوقات فراغت به دغدغه مهم افراد به‌خصوص قشر نوجوان و جوان تبدیل شود. تعطیلی مدارس و دانشگاه‌ها و آموزش‌های آنلاین، سبک جدیدی از زندگی را برای خانواده‌ها ایجاد کرده که هیچ تجربه‌ای از آن نداشته‌اند. حالا که مجبور هستیم زمان‌های زیادی را در خانه بگذرانیم باید متخصصان به این سوال پاسخ دهند که آیا خانه‌ها شرایط و امکانات لازم برای حضور افراد خانواده به مدت طولانی در این واحدهای مسکونی را دارند؟
تا پیش از ظهور کرونا، اکثر افراد و خانواده‌ها از خانه به‌عنوان سرپناه حداقلی و خوابگاه استفاده می‌کردند و خانه‌های کوچک و متوسط با توجه به شرایط اقتصادی خانوار، به‌عنوان پر تقاضاترین واحدهای مسکونی در بازار مسکن به حساب می آمدند و هنوز هم هستند. اما در حال حاضر و در این خانه ها، قرار است پدر یا مادر چند روز در هفته را دورکاری داشته باشند و از آن به‌عنوان هوم آفیس یا دفتر کار استفاده کنند و فرزند یا فرزندان نیز برای آموزش مجازی بخشی از آن را به کلاس درس تبدیل کنند. امکان تفریح، مسافرت و استفاده از اماکن تفریحی نیز به حداقل رسیده و زمان‌های بیشتری از شبانه‌روز را خانواده باید در کنار هم در خانه بگذرانند. بنابراین باید محیط خانه نیز برای این سبک از زندگی آماده شود که این تغییرات می‌تواند شامل تغییر در فرم و شکل ساختمان‌ها و حتی در دکوراسیون و رنگ آنها باشد که از نظر روانی آسایش افراد خانواده را فراهم کند. در شرایط فعلی، اگر یکی از افراد خانواده به بیماری کرونا مبتلا شود، امکان قرنطینه کردن او بدون اینکه به دیگر افراد خانواده سرایت کند عموما وجود ندارد و حتی به دلیل نبود سیستم‌های تهویه در مشاعات و پارکینگ
مجتمع‌ها، آسانسورهای کوچک و راهروها و راه‌پله‌هایی که امکان رعایت فاصله اجتماعی در آنها امکان‌پذیر نیست احتمال ابتلای افراد بیشتری در کل مجتمع مسکونی نیز بالا می‌رود.
بنابراین با توجه به اینکه کرونا ویروس، سبک جدیدی از زندگی را به افراد و خانواده‌ها تحمیل کرده است باید ملزومات این سبک جدید زندگی را نیز فراهم کنیم. اما سوال اینجاست که آیا مدیریت شهری و نهادهای مختلف، شرایط لازم برای تغییر را فراهم کرده‌اند و آیا این تغییرات باید از قوانین و مقررات شروع شود؟ و آیا اصولا برای این تغییرات خود را آماده کرده ایم؟
علی زهره وند
ارسال نظر